24 september 2007

Goodbye

Nog een paar uur voordat mijn trip naar New York er alweer opzit. Gg is net naar haar eerste karate-les gegaan, dus van haar heb ik al afscheid genomen. Heb ook een laatste rondje met Roger gemaakt. Rest me straks nog een knuffel met drie katten en een wandeling vol bepakking richting metro. Wat volgt is iets waar ik liever niet aan denk. Ten eerste omdat ik ik niet van vliegvelden hou, en tweede omdat ik niet kan slapen in vliegtuigen al zal ik het opnieuw proberen.
New York was andermaal lief voor me. Ik heb de afgelopen dagen nog genoten van een volledig optreden van Debbe Dalton (zie eerdere aflevering), heb van het zonnetje genoten in Thompkins Park, op Washington Square en in mijn favoriete parkje onder de Manhattan Bridge aan Brooklyn-zijde. Ik heb de nieuwe Brad Pitt-film 'The Assasssination of Jesse James by the Coward Robert Ford' gekeken die ik erg goed te pruimen vind (behalve Pitt is het smullen van de cast, met muziek en een klein rolletje van Nick Cave als bar-troubadour!). Ik heb heerlijk gegeten op terrasjes, heel gezellig geluncht met Gg in het Mud Cafe (9th street tussen Av. 1 en 2 - fantastische koffie daar!!) en met veel plezier 's avonds laat zittend op de traptredes de levendigheid van Union Square tot me genomen. Ik heb rondgedwaald door de Meatpacking District, the Village, East Village, Lower Eastside, Little Italy, Soho, Tribeca, maar ook door de Manhattan Valley, Upper West Side en Spanish Harlem, East Harlem en Harlem zelf.
NYC blijft een moordstad, of een stad om voor te moorden.
Ik kom dus wel weer terug. De vraag is wel of dat ook naar dit huis in 118th street zal zijn, nu heel onzeker is of Gg hier nog wel een jaar zal zitten. Het hangt van een paar dingen af, wat ik hier niet allemaal wil uitleggen. Maar Gg vroeg me vanochtend te hopen, wensen en geloven dat het er in zit. So, that's what I am going to do. Voor nu: dag huis!

20 september 2007

Over oude meesters en moeie voeten

Tien dagen slenter en ren ik nu door de straten van NYC. En dat is voelbaar. Mijn benen en voeten beginnen langzaamaan te protesteren. Het is ook niet niks: ik loop hier toch gauw zo'n zes tot acht uur uur per dag, schat ik. Met een gemiddeld tempo van vier kilometer per uur (laten we niet overdrijven), welnu reken zelf maar uit. The New York Marathon? Is for Sissies!!
Maar het protest van het ondergestel wordt langzaam wel luider. Zeker toen ik gisteren alleen voor een pak koffie op en neer ging naar 9th Street, waar tussen 1st en 2nd Av. een erg sympathiek koffiewinkeltje zit, genaamd Mud. Mijn verdediging dat we toch zeker het allergrootste deel per metro hadden afgelegd, werd weggewoven. Niet minder dan 45 minuten zuivere looptijd hadden ze beneden gemeten. En dat alleen voor koffie! En meneer wilde zo ook nog een nieuwe spijkerbroek en andere kleding gaan kopen? Meneer moest vooral zo doorgaan. Blablabla.
Dat ik gisteren nog even bij Joe langs ben gegaan voor een paar biertjes werd me ook al niet in dank afgenomen. Ik was niet meer in de Red Lion geweest sinds vorige week woensdag en voelde me min of meer verplicht nog minstens een keehttp://www.blogger.com/img/gl.link.gifr langs te gaan, al was het maar omdat Joe vorige keer mijn biertje had betaaald. De vier pints van gisteren stegen echter niet zo zeer naar mijn hoofd als wel zakten ongenadig in mijn benen, die ik vervolgens als onwillige en loodzware zoutpilaren nog richting Harlem moest zien te slepen.

Dinsdag was ondertussen mijn dagje oude meesters. Ik ben, zoals aangekondigd, naar de tentoonstelling in het Metropolitan gegaan. De tentoonstelling bevat overigens meer dan Rembrandt alleen hoor, het museum heeft een flink deel van de Hollandse meesters uit de 17e eeuw die het in bezit heeft bij elkaar gezet. Behalve Rembrandt dus ook types als Vermeer, Steen, Cuyp (ik snap niet wat mensen ooit aan die onzinplaatjes van die man hebben kunnen vinden...), Van Ruysdael, De Hoogh. En Frans Hals natuurlijk. Elf werken van Hals heeft het Metropolitan in bezit en ze hingen er allemaal: Portret van een man (ong. 1650), De Roker, Portret van een vrouw (ong. 1650), Jongen met luit, Jonge man en vrouw in herberg, Merrymakers of Shovetide (wie helpt me aan de Nederlandse titel?, Portet van man met baard, Portret van een man - vermoedelijk Nicolaes Pieterszoon Duyst, Portret Paulus Verschuur, portretje Petrus Sciverius en een portretje van Anna van der Aar. Plus nog een vervalsing/reproductie van Malle Babbe! Overige aanwezige Haarlemmers: Frans' broer Dick , Frans Post, Wouwermans en Pieter Claesz.
Nu was het niet de eerste keer dat ik oude Hollandse meesters in het Met zag, en dinsdag betrapte ik me erop dat ik daarbij opnieuw onbedoeld door een merkwaardig soort meligheid werd overvallen, die zich steevast uit in het weerklinken van de Alexander Curly-hit 'Dat zijn toch wel die Hollanders' in mijn hoofd...

Raar aan deze expositie is wel dat het museum enerzijds trots vertelt dat het maar liefst twintig Rembrandts in bezit heeft, maar - en ik ben er twee keer voor teruggelopen - ik telde er hier toch echt maar achttien. Ik heb ook opgeschreven welke achttien, maar dat laat ik bij nader inzien toch maar voor wat het is. Ben ondertussen toch benieuwd welke twee het niet gehaald hebben.

Omdat ik toch in de kunstwerken zat heb ik dinsdagavond ook nog de documentaire 'The rape of Europa' gezien, over de grootschalige kunstroven van de nazi's. En dat sluit dan weer naadloos aan bij recent nieuws in Haarlems Dagblad, zo zag ik net.

Hoe dan ook, ik ga - voorzichtig - weer ns een stukje wandelen.

18 september 2007

The Dutch suck, man!

,,The Dutch suck, man!'' Het is al voor het derde jaar Lach's vaste begroeting als ik op maandagavond in the Side Walk Café kom voor zijn wekelijkse Antihootenanny. Nog voor ik hem heb gezien, staat hij ineens achter me: ,,The Dutch suck, man!'' Gevolgd door een grijns.
Gisteravond was ik er wat eerder om mezelf op het terras te tracteren op een 'Veggie Panini' (with eggplant, cheese, onion and tomato - fries on the side) en een Brooklyn Lager. Ik had geen rekening gehouden met de achteringang achter me. ,,The Dutch suck, man!'' Grijns...

Voor iedereen die naar New York gaat en verrast wil worden door onbekend talent en lokale helden: ga op maandagavond naar Lach's Antihoot in the Side Walk Café op de hoek van Avenue A en 6th Street. Een lange en bonte rij van talentvolle en minder talentvolle artiesten trekt aan je voorbij voor ieder één of twee nummers. Daar zitten ware juweeltjes en - natuurlijk - de nodige bagger. Maar de wijze waarop Lach vanuit zijn dj-booth het geheel aan elkaar kletst, is op zich al een bezoek waard. Bovendien: 'Good for those with short attention spans', luidt de vaste aankondigingstekst in Time Out Magazine. Dat dus ook.
De Antihoot sloot onbedoeld prima aan bij mijn vertier van zondagavond, toen ik in Angelika's Film Theatre de film 'Great World of Sound' zag, een hilarische maar ook wel trieste film over twee goedbedoelende zielen die als talentscouts aan de slag gaan bij een kleine, zeer twijfelachtige platenmaatschappij die er vooral op uit is om zoveel mogelijk geld uit de zakken te kloppen van arme, hun droom najagende, maar veelal met weinig talent begiftigde muzikanten. Een beetje waar Henk-Jan Smits zijn dik belegde boterham mee verdiend dus...
,,Het idee van deze baan vind ik zo mooi. Ik geloof hier echt in: Mensen die nooit worden gehoord, een kans geven zich te laten horen'', roept de hoofdpersoon op een gegeven moment vertwijfeld uit. Maar hij weet dan al dat hij niets meer is dan een schakeltje in geldklopperijmachine zonder idealen, want hij heeft zojuist de zoveelste hopeloze tussen-de-schuivendeuren act een contract onder de neus geduwt en echt talent hun laatste geld zien vergooien door met zijn maatschappij in zee te gaan. De vele tenenkrommende maar heel authentiek ogende audities zijn ondertussen buitengewoon vermakelijk.

In het knus donkere zijzaaltje van the Side Walk Café gaat het gelukkig allemaal niet over geld, niet over valse beloften of de warme worst van veel geld en een groot publiek. Hier geldt de zekerheid van warme belangstelling, een alles-relativerende maar altijd bemoedigende host, een paar dollar in de tip-jar en een gegarandeerd applaus voor elk vers geschreven nummer ('New song applause!!') In de woorden van Lach gisteravond: ,,The Antihoot, where your dreams come true! Especialy those dreams where you're on stage and you break all of your guitar strings, forget your lyrics and where people are talking right through your set. WE... are dreammakers!!'

De juweeltjes van gisteravond golden Mike Baglivi (die zichzelf omschrijft als 'Something in-between Frank Sinatra & Nuclear War', zie ook hier) en antihoot-veterane Debe Dalton (zie toch vooral ook: hier). Heb verder genoten van Erin Regan. Alledrie spelen ze deze week nog een volledige set in the Side Walk Café en er is een goeie kans dat ik daar nog wat van ga meepikken.
De verrassing van de avond was echter het weerzien met Allison Veltz! Ik was al aan het weggaan toen Lach opeens ene Allison op het podium riep en haar vroeg of dit haar eerste keer in the Side Walk was. ,,Nee'', zei ze, ,,ik was hier een paar jaar geleden al eens met mijn hele familie.'' 'Cecilia the Band!' flitste het door me heen, en toen herkende ik haar ook. Cecilia the Band heb ik hier zien optreden, ik denk tijdens mijn eerste bezoek aan het cafe (met John destijds) zo'n vijf jaar geleden. De familieband was een van de sfeervolle hoogtepunten van de avond, samen met Thomas Truax die ik volgens mij diezelfde avond heb leren kennen.
Ik heb nog een tijdlang op de mailinglist van Cecilia the Band gestaan. De groep heeft overigens haar heel eigen verhaal over platenmaatschappijen - hen werd een paar jaar geleden al eens een warme worst voor gehouden. Na heel veel vijven en zessen en duizenden beloften kwam de aap uit de mouw: de twee niet onaantrekkelijk ogende zusjes moesten de rest van de familieleden toch maar vooral dumpen voor een paar inhuursoldaten van de maatschappij zelf, zorgde zij wel voor een strak videoclipje...
Ik heb Gg twee jaar geleden nog meegenomen naar een heel erg lief theatershowtje dat de groep een week lang verzorgde ergens in mid-town. Ik weet dat de groep vervolgens van naam is veranderd en ben ze toen ook een beetje uit het oog verloren. Een aangename verrassing dus om Allison opeens weer te zien opduiken en heb na afloop kort met haar staan kletsen. De band met haar familie treedt tegenwoordig op onder de naam The Veltz Family en het gaat goed met ze.

Plannen voor vandaag: zoals Kix ook al op had gemerkt in de reactie op de vorige post, in The Met opent vandaag een grote Rembrandt-tentoonstelling. Daar moet ik deze week toch wel heel erg vaderlandslievend naartoe. Misschien wel al vandaag.
The Dutch rule, man!!!

(PS: Leuk nog voor Peter B nog om te weten: Lach heeft nieuwe plaat, komt in februari uit en hij zoekt naar mogelijkheden om in Europa te spelen tegen die tijd. Verder vertelde hij dat er vorige week een paar Hollanders waren langs geweest op jouw aanraden. Geen idee wie.)

15 september 2007

Patti (zucht)

Patti Smith in New York zien. Dat stond al heel lang op mijn verlanglijstje. Dat ze zo'n gedenkwaardig concert zou geven als gisteren in het Beacon Theatre had ik er niet bij durven wensen.
Wat ik me ten eerste niet bedacht had, was dat het gisteren de geboortedag van haar overleden echtgenoot Fred 'Sonic' Smith was. Nu is Freddy altijd wel aanwezig tijdens de optredens van Patti Smith, maar het eerbetoon van gisteren had wel een heel speciaal tintje. Ondanks Patti's eigen vergissing:
,,Dit was eigenlijk bedoeld ter viering van Freds 60ste geboortedag. Ik had dit allemaal al geregeld toen ik me bedacht dat ik een jaar te vroeg was. Fred zou vandaag 59 zijn geworden. Well, I guess I've always been attracted to younger men...''
Behalve Pat en haar vaste band met daarin tegenwoordig ook haar zoon Jackson waren er een paar vrienden komen opdagen. Onder hen Flea van de Red Hot Chili Peppers op trompet (erg leuk) maar vooral overweldigend bassend op de Hendrix-cover Are You Experienced, My Generation (het eerste nummer dat Fred en Patti ooit samen uitvoerde, ergens in Detroit) en Rock 'n' Roll Nigger.
De show opende met een nummer dat ik niet van Patti kende of in elk geval niet kon thuisbrengen. Het betrof een nummer dat ze ook eigenlijk nooit speelde vertelde ze, omdat ze hem lastig zingen vond. Fred en zij hadden het samen geschreven bij de geboorte van hun dochter Jesse. Die dochter had ik uberhaupt nog nooit gezien, en wie wel eigenlijk? Aan het eind van de avond haalde Patti haar zowaar ook het podium op om een nummer voor echtgenoot en vader te spelen.
Zo'n avond dus. Met veel anecdotes. En wie Patti wel eens heeft zien optreden weet dat zij haar anecdotes altijd vertelt met een aandoenlijk soort bescheidenheid, meisjesachtig.
Ik zal er eentje proberen op te schrijven. Over hoe Fred haar ten huwelijk vroeg:
,,Hij nam me mee naar het midden van een snelweg. Het verkeer raasde aan alle kanten om ons heen. Dat was best eng. Toen vroeg hij mij: 'Do you trust me?' And I said: 'Yes'. And then he asked me to close my eyes, and I did. And then we started dancing. In the middle of the highway. With traffic all around us. Well, that's the kind of guy Fred was...''

Zo vertelde ze ook over hoe en waar ze ooit de woorden voor Because The Night schreef. Het hoe laat ik even in het midden. Maar het was in MacDougal Street, waar ze destijds woonde. Wist ik ook niet. Laat ik gisteravond nu eens niet hebben gepicknickt op Washington Square maar mezelf getracteerd hebben op een heerlijk paella en een ijskoude Corona in MacDougal Street!
Zo zie je maar weer, de wereld is klein en Manhattan daarvan slechts een speldenprik.

Overig nieuws:
-Heb vandeweek met Joe, de barman van The Red Lion in Bleecker Street zitten kletsen, nadat de eigenaar (David) me letterlijk naar binnen had getrokken omdat hij het leuk vond me weer te zien. Gek, want zo vaak kom ik hier niet. Joe was moe van een lange dag werken en bovendien dronken aan het worden, dus we doen het gesprek nog eens over vandeweek, zo heb ik hem beloofd. Joe waardeert mijn mening zeer. Om een of andere reden heeft hij het idee dat ik een gezaghebbend journalist uit Nederland ben. Ik heb hem al vaak uitgelegd dat mijn rol aanzienlijk bescheidener is (gemeenteraad, partij Spaarnestad, hondenpoep, wegopbrekingen, achterstallig onderhoud) maar hij wil daar niet van weten. ,,Next time, you'll bring me some of your articles and translate them a little for me. I'll tell you what I think. I am sure they are great. I am very, very interested.'' Dat beloof ik hem dan maar...

-In mijn favoriete parkje onder de Manhattan Bridge gezeten (Brooklyn-zijde) en over die prachtige Brooklyn Bridge Manhattan terug op gewandeld. Tja, de Brooklyn Bridge... dat is toch weer een hele andere stadsentree dan de toch net opgeknapte Schouwbroekerbrug bij Heemstede.

-Gisteren heel even in The Orbit geweest, het restaurant van Minnie. Dat wil zeggen, niet dus: Minnie heeft haar aandeel verkocht en is weer als chirurg aan de slag gegaan. Wat voor chirurg wist Gg ook niet. Plastische, dacht ze.


Hoe dan ook: People have the Power!!!!

12 september 2007

Tot zover 9/11

Het is me redelijk gelukt gisteren het hele gedoe rondom 9/11 te ontlopen. Ik heb geen tv aangehad en dus niet de 'Reading of the Names' gezien, ben niet tegen herdenkingsdiensten aangelopen, ook niet tegen memorial signs, geen kranten gekocht, niks.
Dat wil zeggen, ik heb op verzoek via de telefoon wel een interviewtje gegeven voor Haarlems lokale radiotrots H'105. Het verzoek op zich kostte me ondertusssen mijn nachtrust.
Ziggy Klazes, het charmante interviewwonder van deze zender weet veel, doch niet alles en vooral niet dat ze er hier in Harlem (met 1 'a'), behalve een andere taal (het zogeheten Engels) ook een andere tijd op nahouden dan in Haarlem (met dubbel 'a'). Dat is geen onwil hoor, maar meer om praktische redenen zo gekomen. Als je hier de tijd van Haarlem (met dubbel 'a') aan zou houden, zou je half in het donker leven, omdat de zon zich nou eenmaal naar Haarlemse (dubbel 'a') tijd heeeft gevoegd. Ze hebben hier de tijd daarom een beetje aangepast. Het is hier zes uur vroeger.
Dat wist Ziggy niet. Dus was om 5 uur ' snachts al een keer mijn telefoon gegaan. En was er om 5 over 5 al een smsje binnengekomen. En een voicemailbericht. En ging om 6 uur nog eens de telefoon. Waarom ik nou toch niet opnam. Want ze wilde me vragen of ze me kon interviewen over hoe het nu in New York was.
Los van het feit dat ik op dat moment niet meer van New York had gezien dan de metro, Roger, Gg en een bed: IK PROBEERDE TE SLAPEN. Ik was moe, had ik toch gezegd!
Ik smste haar dus dat ze gek was en dat hielp. Voor vijf minuten... PIEPPIIEP: 'Oops, sorry, dat ik wist niet hoe laat het daar was. Mag ik je om half 10 bellen? Ja?'...
Vier uur later en 7 euro armer (dit ga ik niet uitleggen, maarr ik glimlach er wel een beetje bij) had Ziggy evenwel haar interviewtje.

De dag van gister was verder vooral nat. Ik werd op een gegeven moment zelfs overvallen door een stortbui zoals ik nog maar zelden had gezien. En alsof dat nog niet genoeg was raakte ik verzeild in de klassieke scene van een taxi die door een enorme plas water scheurt en daarmee een onschuldige passant op een heuse waterval trakteert zodat die verbouwereerd en druipend achterblijft. En ik speeldde in deze NIET de rol van de taxi...

Op weg terug naar huis om toch maar wat drogers aan te trekken, kwam in de metro een meisje naast me te zitten, die uit haar tas twee getypte velletjes papier haalde die ze van wat correcties in de kantlijn voorzag. Ik vermoed dat het een paper voor school betrof. Onwillekeurig las ik de titel, die me zeer trof: 'My life so far'.
Ik keek even opzij. Een mooi meisje van ik schat zestien, zeventien jaar oud. Nu kon ik zo snel niet bedenken hoe mijn leven 'so far' er op die leeftijd uitzag, ik denk niet heel erg spectaculair, maar toch vond ik twee kantjes tekst erg weinig... Ik bedoel: twee kantjes!
Ik keek nog eens opzij en naar de twee kantjes, waarvan me nu pas opviel dat ze met dubbele regelafstand waren betypt en besloot dat dit een mooi, nog onbedorven en onschuldig meisje was en dat ze dat voor mijn part nog wel even zo mocht laten.
Vervolgens begon ik me af te vragen hoeveel pagina's tekst mijn leven 'so far' nu zou beslaan en al vrij snel bekroop me een heel ongemakkelijk gevoel. Omdat ik een notoirre langschrijver ben zou ik waarschijnlijk pagina na pagina weten vol te lullen, maar los van al het geouwehoer: zou ik eigenlijk wel op meer dan twee pagina's uitkomen? En in mijn geval kon ik het toch niet wegschuiven op mijn mooi, onbedorven en onschuldig zijn als dat niet zou lukken....
Nog even doorbordurend op die gedachte (een metroritje naar Harlem duurt soms eigenlijk net te lang), kwam ik eropuit dat mijn leven 'so far' en mijn gemoedstoestand daarin voornamelijk werd bepaald door liefde of het gemis daaraan en door werk. Geld, kennis, persoonlijke groei, fysiek en of gezondheid speelde kennelijk een heel ondergeschikte rol. Wat vertelde dat nu weer? Goddank waren we op dat moment dan toch op het metrostation van bestemming aangeland.

Ik heb 's avonds op Washington Square nog even geluisterd naar een groep studenten en hun visie op de ramp van zes jaar geleden. De overtuiging dat de regering Bush, dan wel het grote Amerikaanse geld goeddeels achter de aanslagen zat, is bij een steeds grotere groep van vooral jonge mensen stevig geworteld. Maar ik blijf me verbazen over de eindeloze reeks drogredeneringen die ze aanvoeren om hun gelijk aan te tonen in plaats van werkelijk op zoek te gaan naar antwoorden op de vragen die ook bij mij wel leven.
Maar wat me gisteravond vooral opviel: de complotdenkers hebben een belangrijke misvatting van meneer Bush jr. overgenomen. Het betreft de "If you are not with me, you are against me''-doctrine. Levensgevaarlijk, als je het mij vraagt.

ps: Het concert van Sia was niet gisteren maar vandaag en is vooral uitverkocht. Beter nieuws: kom er net achter dat Patti Smith hier vrijdag speelt en ik heb net een kaartje weten te bemachtigen!!!!

10 september 2007

Weer een jaar later

Terug in New York, opnieuw. Bekroond met een poging deze weblog tijdelijk een vervolg te geven, zij het wel in een andere vorm: niet in opdracht van mijn werkgever namelijk en niet zozeer over wat er zich hier zes jaar geleden afspeelde. Persoonlijker dus, en ongetwijfeld daaardoor voor mensen die mij helemaal niet kennen van zeer geringe waarde, zo vermoed ik. Mocht ik iemand daarmee teleurstellen: mijn nederige excuses daarvoor.

Hoe dan ook: Vanmiddag om kwart over twee plaatselijke tijd aangekomen op mijn vertrouwde adres op het doodlopende stuk aan de oostkant van de 118e straat in East-Harlem - bezweet en moe. NY is vies en benauwd deze maandag. Er hing een briefje aan de voordeur:
'Richard! Come in - go to my house on 3rd floor. I will be back around 5:00 if I can. If not see u tonight! Big kiss, Gg'
Ik had haar even daarvoor, terwijl ik stond te wachten op de airtrain die me van vliegveld naar metrostation zou brengen, al even aan de telefoon gehad. ,,Ik ben blij je straks te zien. Al zijn er zijn wel wat dingen veranderd sinds de laatste keer dat je hier was'', had ze gezegd.
Dat bleek te kloppen. De bouwwerkzaamheden die zich hier al jaren aandienden, zijn in alle hevigheid losgebarsten en hebben van het lieve doodlopende straatje de oprijlaan van kapitalistische expansiedrift gemaakt. Hier op de hoek, of beter gezegd: twee huizen verderop, moet een mega-winkelcentrum verrijzen plus drie 32-verdiepingen hoge woon- en kantoortorens. Het behoeft geen nadere uitleg dat dit zijn invloed heeft op de rust in het voormalige paradijselijke tuintje aan de achterkant van het huis. Het 's ochtends koffie drinken en ontbijten zal dit jaar anders zijn.
De voordeur was echter nog steeds vertrouwd van het slot en die eenmaal opengeduwd zag ik dat mijn vriend Roger me al kwispelend in de gang stond op te wachten. Old friendship never dies.
Toch was er ook in het huis iets veranderd.
Het is heel waarschijnlijk dat ik hier dit jaar voor het laatst zal logeren. Gg had me al gemaild dat de huisbazin het pand wil verkopen, het liefst met onmiddelijke ingang. Nu vraagt ze een belachelijk hoge prijs (1,2 miljoen dollar - mocht iemand interesse hebben...) en er valt nog wel wat te rekken, maar de kans is groot dat Gg hier in de loop van volgend jaar weg zal gaan is groot. En op een of andere manier is dat aan het huis te merken. Er hangt een sfeer van afscheid in de vertrekken.
In dacht aanvankelijk nog dat die indruk vooral veroorzaakt werd door de enorme puinhoop die Gg's jongste broer en zijn minnaar er momenteel op de benedenverdieping van maken. Ik bedoel, ik ben ook geen schoonmakwonder en er was afgelopen weekend dan ook heel wat boenkracht voor nodig om mijn huis als beloofd in de buurt van stralend te krijgen voor E., die tijdens mijn afwezigheid op de kat past - maar dit slaat alles. De vloer van mijn kelderbox is zelfs schoner dan hun keukenvloer.
Maar dat was beneden. En aan Gg's derde verdieping was ogenschijnlijk toch niks af te lezen.
Toen ik Gg later op de middag sprak, hoorde ik desalniettemin dat ik er niet ver naast zat. Na tien jaar is ze klaar om hier te vertrekken. Ze wil een nieuw leven tegemoet. Na een moeizame zomer heeft G. kennelijk nieuwe energie aaangeboord. Ze wil de wereld gaan veroveren. ,,Ik heb altijd gedacht dat ik een 'home' wilde'', vertelde ze. ,,Maar ik ben erachter gekomen, dat dat niet waar is. Dat dat helemaal niet is wat ik wil najagen.''

Gg en ik zullen de komende weken een paar lange gesprekken hebben, zoveel lijkt duidelijk, en ik zie ernaar uit.

Wat vanavond betreft: Gg is een uurtje geleden de deur uitgegaan om foto's te schieten op Fashion Week, ik ga nog wat lezen in Garcia Marquez's 'Liefde in tijden van cholera' (dank T. - erg mooi!) en dan vroeg naar bed. Het was een kort nachtje tussen zondag en maandag en die ligt inmiddels alweer ruim 21 uur achter me.
Elf september zal zich morgen naar het zich laat aanzien goeddeels in de regen gaan afspelen. Ik heb nog geen vaste plannen. Misschien dat ik morgen naar het concert van Sia ga. We zullen zien.