Tot zover 9/11

Het is me redelijk gelukt gisteren het hele gedoe rondom 9/11 te ontlopen. Ik heb geen tv aangehad en dus niet de 'Reading of the Names' gezien, ben niet tegen herdenkingsdiensten aangelopen, ook niet tegen memorial signs, geen kranten gekocht, niks.
Dat wil zeggen, ik heb op verzoek via de telefoon wel een interviewtje gegeven voor Haarlems lokale radiotrots H'105. Het verzoek op zich kostte me ondertusssen mijn nachtrust.
Ziggy Klazes, het charmante interviewwonder van deze zender weet veel, doch niet alles en vooral niet dat ze er hier in Harlem (met 1 'a'), behalve een andere taal (het zogeheten Engels) ook een andere tijd op nahouden dan in Haarlem (met dubbel 'a'). Dat is geen onwil hoor, maar meer om praktische redenen zo gekomen. Als je hier de tijd van Haarlem (met dubbel 'a') aan zou houden, zou je half in het donker leven, omdat de zon zich nou eenmaal naar Haarlemse (dubbel 'a') tijd heeeft gevoegd. Ze hebben hier de tijd daarom een beetje aangepast. Het is hier zes uur vroeger.
Dat wist Ziggy niet. Dus was om 5 uur ' snachts al een keer mijn telefoon gegaan. En was er om 5 over 5 al een smsje binnengekomen. En een voicemailbericht. En ging om 6 uur nog eens de telefoon. Waarom ik nou toch niet opnam. Want ze wilde me vragen of ze me kon interviewen over hoe het nu in New York was.
Los van het feit dat ik op dat moment niet meer van New York had gezien dan de metro, Roger, Gg en een bed: IK PROBEERDE TE SLAPEN. Ik was moe, had ik toch gezegd!
Ik smste haar dus dat ze gek was en dat hielp. Voor vijf minuten... PIEPPIIEP: 'Oops, sorry, dat ik wist niet hoe laat het daar was. Mag ik je om half 10 bellen? Ja?'...
Vier uur later en 7 euro armer (dit ga ik niet uitleggen, maarr ik glimlach er wel een beetje bij) had Ziggy evenwel haar interviewtje.

De dag van gister was verder vooral nat. Ik werd op een gegeven moment zelfs overvallen door een stortbui zoals ik nog maar zelden had gezien. En alsof dat nog niet genoeg was raakte ik verzeild in de klassieke scene van een taxi die door een enorme plas water scheurt en daarmee een onschuldige passant op een heuse waterval trakteert zodat die verbouwereerd en druipend achterblijft. En ik speeldde in deze NIET de rol van de taxi...

Op weg terug naar huis om toch maar wat drogers aan te trekken, kwam in de metro een meisje naast me te zitten, die uit haar tas twee getypte velletjes papier haalde die ze van wat correcties in de kantlijn voorzag. Ik vermoed dat het een paper voor school betrof. Onwillekeurig las ik de titel, die me zeer trof: 'My life so far'.
Ik keek even opzij. Een mooi meisje van ik schat zestien, zeventien jaar oud. Nu kon ik zo snel niet bedenken hoe mijn leven 'so far' er op die leeftijd uitzag, ik denk niet heel erg spectaculair, maar toch vond ik twee kantjes tekst erg weinig... Ik bedoel: twee kantjes!
Ik keek nog eens opzij en naar de twee kantjes, waarvan me nu pas opviel dat ze met dubbele regelafstand waren betypt en besloot dat dit een mooi, nog onbedorven en onschuldig meisje was en dat ze dat voor mijn part nog wel even zo mocht laten.
Vervolgens begon ik me af te vragen hoeveel pagina's tekst mijn leven 'so far' nu zou beslaan en al vrij snel bekroop me een heel ongemakkelijk gevoel. Omdat ik een notoirre langschrijver ben zou ik waarschijnlijk pagina na pagina weten vol te lullen, maar los van al het geouwehoer: zou ik eigenlijk wel op meer dan twee pagina's uitkomen? En in mijn geval kon ik het toch niet wegschuiven op mijn mooi, onbedorven en onschuldig zijn als dat niet zou lukken....
Nog even doorbordurend op die gedachte (een metroritje naar Harlem duurt soms eigenlijk net te lang), kwam ik eropuit dat mijn leven 'so far' en mijn gemoedstoestand daarin voornamelijk werd bepaald door liefde of het gemis daaraan en door werk. Geld, kennis, persoonlijke groei, fysiek en of gezondheid speelde kennelijk een heel ondergeschikte rol. Wat vertelde dat nu weer? Goddank waren we op dat moment dan toch op het metrostation van bestemming aangeland.

Ik heb 's avonds op Washington Square nog even geluisterd naar een groep studenten en hun visie op de ramp van zes jaar geleden. De overtuiging dat de regering Bush, dan wel het grote Amerikaanse geld goeddeels achter de aanslagen zat, is bij een steeds grotere groep van vooral jonge mensen stevig geworteld. Maar ik blijf me verbazen over de eindeloze reeks drogredeneringen die ze aanvoeren om hun gelijk aan te tonen in plaats van werkelijk op zoek te gaan naar antwoorden op de vragen die ook bij mij wel leven.
Maar wat me gisteravond vooral opviel: de complotdenkers hebben een belangrijke misvatting van meneer Bush jr. overgenomen. Het betreft de "If you are not with me, you are against me''-doctrine. Levensgevaarlijk, als je het mij vraagt.

ps: Het concert van Sia was niet gisteren maar vandaag en is vooral uitverkocht. Beter nieuws: kom er net achter dat Patti Smith hier vrijdag speelt en ik heb net een kaartje weten te bemachtigen!!!!