Weer een jaar later

Terug in New York, opnieuw. Bekroond met een poging deze weblog tijdelijk een vervolg te geven, zij het wel in een andere vorm: niet in opdracht van mijn werkgever namelijk en niet zozeer over wat er zich hier zes jaar geleden afspeelde. Persoonlijker dus, en ongetwijfeld daaardoor voor mensen die mij helemaal niet kennen van zeer geringe waarde, zo vermoed ik. Mocht ik iemand daarmee teleurstellen: mijn nederige excuses daarvoor.

Hoe dan ook: Vanmiddag om kwart over twee plaatselijke tijd aangekomen op mijn vertrouwde adres op het doodlopende stuk aan de oostkant van de 118e straat in East-Harlem - bezweet en moe. NY is vies en benauwd deze maandag. Er hing een briefje aan de voordeur:
'Richard! Come in - go to my house on 3rd floor. I will be back around 5:00 if I can. If not see u tonight! Big kiss, Gg'
Ik had haar even daarvoor, terwijl ik stond te wachten op de airtrain die me van vliegveld naar metrostation zou brengen, al even aan de telefoon gehad. ,,Ik ben blij je straks te zien. Al zijn er zijn wel wat dingen veranderd sinds de laatste keer dat je hier was'', had ze gezegd.
Dat bleek te kloppen. De bouwwerkzaamheden die zich hier al jaren aandienden, zijn in alle hevigheid losgebarsten en hebben van het lieve doodlopende straatje de oprijlaan van kapitalistische expansiedrift gemaakt. Hier op de hoek, of beter gezegd: twee huizen verderop, moet een mega-winkelcentrum verrijzen plus drie 32-verdiepingen hoge woon- en kantoortorens. Het behoeft geen nadere uitleg dat dit zijn invloed heeft op de rust in het voormalige paradijselijke tuintje aan de achterkant van het huis. Het 's ochtends koffie drinken en ontbijten zal dit jaar anders zijn.
De voordeur was echter nog steeds vertrouwd van het slot en die eenmaal opengeduwd zag ik dat mijn vriend Roger me al kwispelend in de gang stond op te wachten. Old friendship never dies.
Toch was er ook in het huis iets veranderd.
Het is heel waarschijnlijk dat ik hier dit jaar voor het laatst zal logeren. Gg had me al gemaild dat de huisbazin het pand wil verkopen, het liefst met onmiddelijke ingang. Nu vraagt ze een belachelijk hoge prijs (1,2 miljoen dollar - mocht iemand interesse hebben...) en er valt nog wel wat te rekken, maar de kans is groot dat Gg hier in de loop van volgend jaar weg zal gaan is groot. En op een of andere manier is dat aan het huis te merken. Er hangt een sfeer van afscheid in de vertrekken.
In dacht aanvankelijk nog dat die indruk vooral veroorzaakt werd door de enorme puinhoop die Gg's jongste broer en zijn minnaar er momenteel op de benedenverdieping van maken. Ik bedoel, ik ben ook geen schoonmakwonder en er was afgelopen weekend dan ook heel wat boenkracht voor nodig om mijn huis als beloofd in de buurt van stralend te krijgen voor E., die tijdens mijn afwezigheid op de kat past - maar dit slaat alles. De vloer van mijn kelderbox is zelfs schoner dan hun keukenvloer.
Maar dat was beneden. En aan Gg's derde verdieping was ogenschijnlijk toch niks af te lezen.
Toen ik Gg later op de middag sprak, hoorde ik desalniettemin dat ik er niet ver naast zat. Na tien jaar is ze klaar om hier te vertrekken. Ze wil een nieuw leven tegemoet. Na een moeizame zomer heeft G. kennelijk nieuwe energie aaangeboord. Ze wil de wereld gaan veroveren. ,,Ik heb altijd gedacht dat ik een 'home' wilde'', vertelde ze. ,,Maar ik ben erachter gekomen, dat dat niet waar is. Dat dat helemaal niet is wat ik wil najagen.''

Gg en ik zullen de komende weken een paar lange gesprekken hebben, zoveel lijkt duidelijk, en ik zie ernaar uit.

Wat vanavond betreft: Gg is een uurtje geleden de deur uitgegaan om foto's te schieten op Fashion Week, ik ga nog wat lezen in Garcia Marquez's 'Liefde in tijden van cholera' (dank T. - erg mooi!) en dan vroeg naar bed. Het was een kort nachtje tussen zondag en maandag en die ligt inmiddels alweer ruim 21 uur achter me.
Elf september zal zich morgen naar het zich laat aanzien goeddeels in de regen gaan afspelen. Ik heb nog geen vaste plannen. Misschien dat ik morgen naar het concert van Sia ga. We zullen zien.