The Dutch suck, man!

,,The Dutch suck, man!'' Het is al voor het derde jaar Lach's vaste begroeting als ik op maandagavond in the Side Walk Café kom voor zijn wekelijkse Antihootenanny. Nog voor ik hem heb gezien, staat hij ineens achter me: ,,The Dutch suck, man!'' Gevolgd door een grijns.
Gisteravond was ik er wat eerder om mezelf op het terras te tracteren op een 'Veggie Panini' (with eggplant, cheese, onion and tomato - fries on the side) en een Brooklyn Lager. Ik had geen rekening gehouden met de achteringang achter me. ,,The Dutch suck, man!'' Grijns...

Voor iedereen die naar New York gaat en verrast wil worden door onbekend talent en lokale helden: ga op maandagavond naar Lach's Antihoot in the Side Walk Café op de hoek van Avenue A en 6th Street. Een lange en bonte rij van talentvolle en minder talentvolle artiesten trekt aan je voorbij voor ieder één of twee nummers. Daar zitten ware juweeltjes en - natuurlijk - de nodige bagger. Maar de wijze waarop Lach vanuit zijn dj-booth het geheel aan elkaar kletst, is op zich al een bezoek waard. Bovendien: 'Good for those with short attention spans', luidt de vaste aankondigingstekst in Time Out Magazine. Dat dus ook.
De Antihoot sloot onbedoeld prima aan bij mijn vertier van zondagavond, toen ik in Angelika's Film Theatre de film 'Great World of Sound' zag, een hilarische maar ook wel trieste film over twee goedbedoelende zielen die als talentscouts aan de slag gaan bij een kleine, zeer twijfelachtige platenmaatschappij die er vooral op uit is om zoveel mogelijk geld uit de zakken te kloppen van arme, hun droom najagende, maar veelal met weinig talent begiftigde muzikanten. Een beetje waar Henk-Jan Smits zijn dik belegde boterham mee verdiend dus...
,,Het idee van deze baan vind ik zo mooi. Ik geloof hier echt in: Mensen die nooit worden gehoord, een kans geven zich te laten horen'', roept de hoofdpersoon op een gegeven moment vertwijfeld uit. Maar hij weet dan al dat hij niets meer is dan een schakeltje in geldklopperijmachine zonder idealen, want hij heeft zojuist de zoveelste hopeloze tussen-de-schuivendeuren act een contract onder de neus geduwt en echt talent hun laatste geld zien vergooien door met zijn maatschappij in zee te gaan. De vele tenenkrommende maar heel authentiek ogende audities zijn ondertussen buitengewoon vermakelijk.

In het knus donkere zijzaaltje van the Side Walk Café gaat het gelukkig allemaal niet over geld, niet over valse beloften of de warme worst van veel geld en een groot publiek. Hier geldt de zekerheid van warme belangstelling, een alles-relativerende maar altijd bemoedigende host, een paar dollar in de tip-jar en een gegarandeerd applaus voor elk vers geschreven nummer ('New song applause!!') In de woorden van Lach gisteravond: ,,The Antihoot, where your dreams come true! Especialy those dreams where you're on stage and you break all of your guitar strings, forget your lyrics and where people are talking right through your set. WE... are dreammakers!!'

De juweeltjes van gisteravond golden Mike Baglivi (die zichzelf omschrijft als 'Something in-between Frank Sinatra & Nuclear War', zie ook hier) en antihoot-veterane Debe Dalton (zie toch vooral ook: hier). Heb verder genoten van Erin Regan. Alledrie spelen ze deze week nog een volledige set in the Side Walk Café en er is een goeie kans dat ik daar nog wat van ga meepikken.
De verrassing van de avond was echter het weerzien met Allison Veltz! Ik was al aan het weggaan toen Lach opeens ene Allison op het podium riep en haar vroeg of dit haar eerste keer in the Side Walk was. ,,Nee'', zei ze, ,,ik was hier een paar jaar geleden al eens met mijn hele familie.'' 'Cecilia the Band!' flitste het door me heen, en toen herkende ik haar ook. Cecilia the Band heb ik hier zien optreden, ik denk tijdens mijn eerste bezoek aan het cafe (met John destijds) zo'n vijf jaar geleden. De familieband was een van de sfeervolle hoogtepunten van de avond, samen met Thomas Truax die ik volgens mij diezelfde avond heb leren kennen.
Ik heb nog een tijdlang op de mailinglist van Cecilia the Band gestaan. De groep heeft overigens haar heel eigen verhaal over platenmaatschappijen - hen werd een paar jaar geleden al eens een warme worst voor gehouden. Na heel veel vijven en zessen en duizenden beloften kwam de aap uit de mouw: de twee niet onaantrekkelijk ogende zusjes moesten de rest van de familieleden toch maar vooral dumpen voor een paar inhuursoldaten van de maatschappij zelf, zorgde zij wel voor een strak videoclipje...
Ik heb Gg twee jaar geleden nog meegenomen naar een heel erg lief theatershowtje dat de groep een week lang verzorgde ergens in mid-town. Ik weet dat de groep vervolgens van naam is veranderd en ben ze toen ook een beetje uit het oog verloren. Een aangename verrassing dus om Allison opeens weer te zien opduiken en heb na afloop kort met haar staan kletsen. De band met haar familie treedt tegenwoordig op onder de naam The Veltz Family en het gaat goed met ze.

Plannen voor vandaag: zoals Kix ook al op had gemerkt in de reactie op de vorige post, in The Met opent vandaag een grote Rembrandt-tentoonstelling. Daar moet ik deze week toch wel heel erg vaderlandslievend naartoe. Misschien wel al vandaag.
The Dutch rule, man!!!

(PS: Leuk nog voor Peter B nog om te weten: Lach heeft nieuwe plaat, komt in februari uit en hij zoekt naar mogelijkheden om in Europa te spelen tegen die tijd. Verder vertelde hij dat er vorige week een paar Hollanders waren langs geweest op jouw aanraden. Geen idee wie.)