Tien dagen slenter en ren ik nu door de straten van NYC. En dat is voelbaar. Mijn benen en voeten beginnen langzaamaan te protesteren. Het is ook niet niks: ik loop hier toch gauw zo'n zes tot acht uur uur per dag, schat ik. Met een gemiddeld tempo van vier kilometer per uur (laten we niet overdrijven), welnu reken zelf maar uit. The New York Marathon? Is for Sissies!!
Maar het protest van het ondergestel wordt langzaam wel luider. Zeker toen ik gisteren alleen voor een pak koffie op en neer ging naar 9th Street, waar tussen 1st en 2nd Av. een erg sympathiek koffiewinkeltje zit, genaamd Mud. Mijn verdediging dat we toch zeker het allergrootste deel per metro hadden afgelegd, werd weggewoven. Niet minder dan 45 minuten zuivere looptijd hadden ze beneden gemeten. En dat alleen voor koffie! En meneer wilde zo ook nog een nieuwe spijkerbroek en andere kleding gaan kopen? Meneer moest vooral zo doorgaan. Blablabla.
Dat ik gisteren nog even bij Joe langs ben gegaan voor een paar biertjes werd me ook al niet in dank afgenomen. Ik was niet meer in de Red Lion geweest sinds vorige week woensdag en voelde me min of meer verplicht nog minstens een keehttp://www.blogger.com/img/gl.link.gifr langs te gaan, al was het maar omdat Joe vorige keer mijn biertje had betaaald. De vier pints van gisteren stegen echter niet zo zeer naar mijn hoofd als wel zakten ongenadig in mijn benen, die ik vervolgens als onwillige en loodzware zoutpilaren nog richting Harlem moest zien te slepen.
Dinsdag was ondertussen mijn dagje oude meesters. Ik ben, zoals aangekondigd, naar de tentoonstelling in het Metropolitan gegaan. De tentoonstelling bevat overigens meer dan Rembrandt alleen hoor, het museum heeft een flink deel van de Hollandse meesters uit de 17e eeuw die het in bezit heeft bij elkaar gezet. Behalve Rembrandt dus ook types als Vermeer, Steen, Cuyp (ik snap niet wat mensen ooit aan die onzinplaatjes van die man hebben kunnen vinden...), Van Ruysdael, De Hoogh. En Frans Hals natuurlijk. Elf werken van Hals heeft het Metropolitan in bezit en ze hingen er allemaal: Portret van een man (ong. 1650), De Roker, Portret van een vrouw (ong. 1650), Jongen met luit, Jonge man en vrouw in herberg, Merrymakers of Shovetide (wie helpt me aan de Nederlandse titel?, Portet van man met baard, Portret van een man - vermoedelijk Nicolaes Pieterszoon Duyst, Portret Paulus Verschuur, portretje Petrus Sciverius en een portretje van Anna van der Aar. Plus nog een vervalsing/reproductie van Malle Babbe! Overige aanwezige Haarlemmers: Frans' broer Dick , Frans Post, Wouwermans en Pieter Claesz.
Nu was het niet de eerste keer dat ik oude Hollandse meesters in het Met zag, en dinsdag betrapte ik me erop dat ik daarbij opnieuw onbedoeld door een merkwaardig soort meligheid werd overvallen, die zich steevast uit in het weerklinken van de Alexander Curly-hit 'Dat zijn toch wel die Hollanders' in mijn hoofd...
Raar aan deze expositie is wel dat het museum enerzijds trots vertelt dat het maar liefst twintig Rembrandts in bezit heeft, maar - en ik ben er twee keer voor teruggelopen - ik telde er hier toch echt maar achttien. Ik heb ook opgeschreven welke achttien, maar dat laat ik bij nader inzien toch maar voor wat het is. Ben ondertussen toch benieuwd welke twee het niet gehaald hebben.
Omdat ik toch in de kunstwerken zat heb ik dinsdagavond ook nog de documentaire 'The rape of Europa' gezien, over de grootschalige kunstroven van de nazi's. En dat sluit dan weer naadloos aan bij recent nieuws in Haarlems Dagblad, zo zag ik net.
Hoe dan ook, ik ga - voorzichtig - weer ns een stukje wandelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten