Het einde nabij

Nog even en ik verruil mijn bed in Harlem weer voor dat in Haarlem. Mijn verblijf hier nadert langzaam zijn einde. De '5th Anniversary of 9/11' is officieel al voorbij. De blauwe lichtbundels die afgelopen week de neergehaalde WTC-torens symboliseerde zijn alweer gedoofd en zullen pas volgend jaar weer aangaan.
Is er een conclusie? Is er een antwoord op de vraag of New York is veranderd sinds 11 september 2001? Ik twijfel, maar ik vermoed in wezen van niet. Misschien dat ik daar vandeweek nog op terugkom op deze plek. Vanaf thuis. Het kost me namelijk wat meer tijd om dat uit te leggen, en ik wil daar - sorry - niet het grootste deel van mijn laatste dag hier aan besteden.
Wat doe ik dan wel mijn laatste complete dag hier? Welnu, ik ben vanmorgen een lange wandeling langs de Harlem River en East River wezen maken samen met mijn goede vriend Roger! Hij vooral omstandig blaffend naar andere honden, ik genietend van de bonte verzameling van visssers, daklozen, joggers (en vooral jogsters), en uiteraard van het uitzicht over die prachtige rivier, die natuurlijk eigenlijk het Spaarne zou moeten heten. Zometeen wat eten en dan nog eenmaal naar beneden om rond te dolen door de wijken van Lower Manhattan.

Vanavond zal ik bij een concert van Megan Reilly zijn, die vanaf 20.00 uur optreedt in de Bowery Poetry Club. Ik volg Megan sinds 5 jaar. Te beginnen ergens in die rare week na 11 september 2001 toen ik haar voor het eerst zag in CBGB's Gallery.
John en ik stapten op 10 september 2001 op het vliegtuig met de bedoeling hier vooral veel concerten te gaan bezoeken. Dat liep dus anders. Niet alleen gingen wij aan het werk in een poging iets te beschrijven van de verwarring, de ontreddering en enorme saamhorigheid die New york in die dagen kenmerkte, ook waren vrijwel alle concerten om begrijpelijke redenen afgelast (al was het maar omdat niemand New York nog in of uit kon komen, althans niet per vliegtuig).
Toch snakten wij, na een hele dag rondlopen in wat ik eerder beschreven heb als 'de rafelranden van de ramp' naar muziek. En zo kwamen we op een gegeven moment 's avonds bij de Bowery. CBGB's zelf was 'wegens omstandigheden' gesloten, maar in de aanpalende CBGB's Gallery traden die avond spontaan een aantal lokale singer/songwriters op. Zij gaven op geheel eigen wijze vorm aan de boodschap van burgemeester Rudy Giuliani om toch vooral zo snel mogelijk, voor zover kon, het leven van alledag weer op te pakken. Door te gaan spelen.
Ik weet niets maar dan ook niets meer van de anderen die ik die avond heb zien optreden, maar ik zal nooit meer vergeten welke uitwerking die glasheldere, warme, sensuele, ietwat lome stem van die roodharige zangeres in haar witte bloesje op mij had. Die zangeres die zich even later kwam voorstellen als Megan Reilly. Voor even bestond er geen ramp meer, waren er geen doden, dreigden er geen nieuwe aanslagen, hing er geen oorlog in de lucht en waren er geen verslagen te schrijven en zat er geen vermoeidheid meer in mijn benen. Voor even was er uberhaupt geen buitenwereld.
Na haar optreden raakten we kort aan de praat. Ze kwam oorspronkelijk uit Memphis, maar woonde nu in Brooklyn vertelde ze. Ze was bezig een band op te zetten om een eerste plaat op te gaan nemen.
Een jaar later, vlak voordat John en ik weer terug gingen naar New York, heb ik haar opgezocht op internet en kon met wat moeite (via iemand die zich kennelijk had opgeworpen als manager) haar e-mailadres achterhalen. Ik schreef haar en zij schreef terug: de band had ze, de plaat zat er aan te komen, fijn dat ik zulke mooie herinneringen had aan haar concert, helaas zou ze gedurende ons bezoek geen shows doen in New York, veel liefs - zoiets.
Ergens in het jaar daarop kreeg ik een nieuw berichtje van haar. Haar plaat was uit, Arc of Tessa. Ik schreef haar dat ik ongetwijfeld in september weer in de stad zou zijn, en wat later kreeg ik het bericht dat zij dan zou optreden. Met band. Dat jaar dus in New York de cd gekocht en haar concert gezien. Na het concert ben ik haar nog even gedag gaan zeggen, maar dat verliep om de even of andere reden wat haastig en vreemd.
Hoe dan ook, een paar maanden geleden ontving ik een kaartje, ouderwetst bezorgd door tante Pos, in mijn brievenbus aan de Gedempte Herensingel. Bericht van Megan: haar tweede album was uit! Let your ghost go getiteld. Ik heb 'm nog niet gehoord, maar ik hoop 'm vanavond bij haar concert te kopen.
Het gaat goed met Megan. Wie nu haar naam intikt op Google heeft haar stukken sneller te pakken dan ik vier jaar geleden. Ik ben dus heel benieuwd naar vanavond. Een mooie afluiter van mijn twee weken hier zal het zeker zijn.

Is dit dan het afscheid op dit blog? Ik hou een slag om de arm. Als het meezit (ik heb niet steeds de beschikking over een computer hier) bericht ik vanavond laat nog iets of vlak voor mijn vertrek richting vliegveld morgenmiddag om een uur of twee (20.00 uur bij jullie).

ps: inmiddels 23.00 uur hier. Megan was groots. Er is geen ramp voor nodig om even alles te vergeten bij haar...