9/11 dus

Onbedoeld zette ik gisterochtend even voor negen uur de televisie bij mijn bed aan. Ik moet even uitleggen dat mijn slaapkamer hier naar Amerkaanse begrippen Derde Wereld-gebied is. Niet alleen is de afstandsbediening van deze tv zoek, ik heb hier bovenal GEEN KABEL. Ik vind dat zelf niet zo'n probleem. Het scheelt ongeveer honderd kanalen, maar ik ontvang 'gewoon' CBS en kan dus, als ik wil, naar The Late Show van David Letterman kijken. Zij het dat het beeld wat sneeuwerig is. (Helaas ontvang ik geen NY1, de mooiste zender hier.)
Hoe dan ook, ik zette gisterochtend de tv aan en viel midden in een parade van doedelzakspelers. Het blijft een effectief instrument, de doedelzak. Bij het kermend jankende geluid ervan houdt zelfs een ijskonijn het niet droog.
Wat volgde, was wat men hier noemt: The Reading of the Names - het oplezen van de namen van de slachtoffers van 9/11 door de familieleden.
Het is een merkaardig schouwspel, dat gisteren voor de vierde keer werd opgevoerd. Ik weet dat ik vier jaar geleden nog geraakt werd door de eindeloze reeks van namen, heel doeltreffend opgelezen in alfabetische volgorde. Nu vraag ik me vooral af: hoeveel jaar zullen ze hier in godsnaam nog mee doorgaan? Het is intrigerende, pijnlijke en bloed- en bloedsaaie televisie.
Na een broodje smeren en eitje bakken waren we nog steeds bij de letter 'B', na het douchen niet verder dan de 'D' en na een blokje om met Roger bij de letter 'L'.
Als je wilde, kon je meelezen. Diverse bladen, waaronder uitgaansmagazine Time Out New York, hadden deze week alle namen afgedrukt in dezelfde, alfbetische, volgorde. Ik had er niet zo'n behoefte aan. Om een of andere reden moest ik ineens denken aan het Eurovisiesongfestival. Welnu, dan is het hoog tijd om de straat op te gaan.
Mag je eigenlijk grappen maken over 9/11, vroeg ik me even later, wandelend naar de metro, af. Voordat ik het antwoord had stond ik echter al op de Dada-tentoonstelling, die tot en met gisteren in MoMa te zien was. Mooie expo!
De vraag kwam echter vanzelf terug toen ik, als aangekondigd, gisteravond bij Lach's Antihootenanny in Side Walk Cafe was. Ik had daar trouwens een heerlijk ontspannen avond, dank u. Ik heb een paar heel mooie dingen gehoord en gezien. Ze heet Chelsea...
Toen een van de muzikanten het podium beklom met de mededeling dat hij een nieuwe gitaar had, reageerde Lach met de woorden: ,,Mooi. Is dat je 9/11-cadeautje voor dit jaar? Omdat je weer een heel jaar allert en waakzaam bent geweest?''
Geef toe, die grap IS leuk.

Ik vermoed dat veel Newyorkers die niet direct bij de aanslagen betrokken waren - in de zin dat ze ter plekke waren, dan wel een geliefde hebben verloren - langzaam niet zo goed meer weten wat ze aanmoeten met deze jaarljks terugkerende dag.
Op weg naar huis kwam ik langs een brandweerkazerne. Met voor de deur een beeld dat je dezer dagen voor elke brandweerkazerne op Manhattan aantreft: bloemen en kaarsjes. In de metro terug naar Harlem heb ik mijn eigen minuut stilte in acht genomen.