Magisch New York

Vanmorgen wakker geworden met twee natte neuzen in mijn gezicht. Een goeiemorgen van Roger en Max, allebei kwispelend vanwege het openen van mijn ogen. Toen ik me vervolgens omdraaide, staarde ik in de prachtige blauwe kijkers van de witte huisprinses Miss Blue. Zij begon prompt te snorren. Je kunt je dag beroerder beginnen.
Het wordt trouwens een mooie dag, zo te zien. De zon schijnt inmiddels.
Gisteren niet, gisteren regende het. Wat op zich niet erg was. De regendruppels deden Manhattan 's avonds sprookjesachtig glinsteren. Een magisch gezicht. Al kan die indruk versterkt zijn geweest door de film die ik zojuist gezien had in Angelika's Filmtheater (Houston Street): The Illusionist. Ik weet niet wanneer die naar Nederland komt, of dat ie daar misschien zelfs al is, maar het is wat mij betreft een aanrader. Zeker voor wie van dromen houdt. En voor degenen die weten dat de waarheid soms nou eenmaal is wat je er zelf in legt - niets meer, niets minder.
Wat dat laatste betreft, dat is waarschijnlijk de reden waarom ik van New York hou. De stad is ongrijpbaar, overweldigend, mysterieus, energiek. Ze geeft veel, maar is ook veeleisend. Een stad voor dromers, zegt Gg, en ik denk dat ze gelijk heeft. New York is hoe je haar zelf wil zien. Dat is wat ik denk. Al besef ik me terdege dat dat de observatie is van iemand die hier altijd en alleen maar is in de luxe van zijn vakantie.

Ik had ondertussen beloofd iets meer te vertellen over Gg. Bij deze. John en ik ontmoetten haar en haar twee vriendinnen, Minnie en Angelique, vijf jaar geleden. Ze kwamen 's avonds het terras van Time Cafe oplopen - met veiligheidshelmen op en bedekt onder een stevige laag stof. Het kon niet anders of zij kwamen net van Ground Zero. Dat klopte. Ze hadden zich vrijwillig gemeld, vertelden ze. Drie strijdbare lesbiennes (een oogchirurge, Minnie (links); een lerares, Angelique (midden); en een werkneemster bij NBC (rechts), Gg) met een afschuwelijke hekel aan hun president en alles wat hij vertegenwoordigde. Maar daar ging hun beslissing om naar het rampgebied te gaan niet over. ,,Het ging over de mensen, 'fellow Newyorkers''', vertelde Gg me gisteren nog eens. Hun verhaal tekenden we destijds op onder de kop 'Heldinnen tegen wil en dank'.
Als je Gg vraagt hoe ze nu terugkijkt op 9/11 zal ze je vertellen dat ze inmiddels oprecht in elke complottheorie op internet gelooft. Ja, ze gelooft dat de regering op zijn minst op de hoogte was. Ja, ze is er zeker van dat de aanslag op het Pentagon geen vliegtuig maar een raket betrof. En ja, ze is ervan overtuigd dat er ook bommen lagen in het WTC. ,,Anders waren die gebouwen nooit naar beneden gekomen en al helemaal niet rechtstandig...''
Ik vroeg haar gisteren tijdens het eten of, als er zich weer zo'n ramp zou voordoen, ze dan weer zou gaan. Wetende wat ze nu weet of denkt te weten. Indachtig ook de röntgenfoto aan de muur van haar slaapkamer, met daarop haar longen van net na 9/11... ,,Ja, zonder enige aarzeling'', zei ze. ,,Om precies dezelfde reden als toen. Het ging die dag nog alleen om de mensen. Het ging niet over politiek, niet over kampen, oorlog, geld of olie. Het ging puur om de mensen. En daar zal het een volgende keer in eerste instantie wat mij betreft toch ook weer over gaan.''
Toen we even later over 6th Avenue liepen, lagen daar op de stoep twee wat oudere daklozen, een man en vrouw, innig in elkaars armen te slapen. Temidden van voortrazend en regenachtig New York. Ze zagen er in al hun ellende niet eens ongelukkig uit. Zo te zien droomden ze de stad om zich heen weg. Ook magisch.