Ik ga normaal gesproken op een dinsdag kijken, om de simpele reden dat 11 september nou eenmaal ook maar een datum is en 9/11 voor mij toch vooral een dinsdag was. Gister was een vrijdag,oke, maar je moet ook niet eindeloos aan gewoontes willen blijven vasthouden.
Het was er nog drukker dan anders. De networks hangen hier al dagen rond met hun met sateliet-scho-
tels uitgeruste camera-auto's. Maar het zijn vooral de dagjes-mensen die de randen van deze beroemdste bouwput van de wereld bevolken. In busladingen worden ze aangevoerd, waarna ze zich in rijen opstellen om elkaar lachend en wel te fotograferen onder het bord 'Here Remembering 9/11'. Een soort Keukenhof dus, al valt hier aanmerkelijk minder te zien.
Ik denk ondertussen - andermaal - aan Amy.
Amy is 'zomaar' een meisje, dat John en ik ontmoetten toen we een paar dagen na de ramp de plek opzochten waar familieleden en vrienden van vermisten tandartsgegevens en hoofdharen van hun dierbaren konden inleveren ter identificatie - zo het al tot enige vorm van identificatie zou komen. De aanwezigen waren trouwens vooral naar deze plek gekomen in de hoop een spoor te vinden van hun geliefden, een teken van leven, een wonder.
Zo ook Amy. Ze was op zoek naar haar vriendin, die in een van de torens werkzaam was, en had haar foto op een A4-tje laten afdrukken, waarvan ze tientallen kopieen met zich meedroeg om uit te delen. Met de moed der wanhoop en paniekerige radeloosheid in de ogen vertelde ze ons haar verhaal. Goedbeschouwd kon haar vriendin onmogelijk nog in leven zijn, omdat haar werk zich boven de inslag had bevonden. Dat wisten wij, en ergens zal Amy het ook geweten moeten hebben. Maar tegen beter weten in hield zij voorlopig vast aan een andere waarheid. En hoe kon je haar daar ongelijk in geven? Het was voor het moment een ietsje mooiere waarheid.
Zoals Amy waren er die dagen honderden, en een goeddeel van Manhattan was behangen met hun posters. Een gallerij van nog te bevestigen doden.
Weer terug in Nederland kreeg ik een schok toen ik zag dat de Haagse Courant een foto van deze zelfde Amy had weten te plaatsen bij een verhaal dat we gemaakt hadden - een foto van persbureau Reuters. Amy in tranen, met haar posters.
Ik denk aan de man wiens naam ik helaas vergeten ben - een impossante maar innerlijk gebroken zwarte man die ons met betraande ogen, hortend en stotend, vertelde over zijn zoon. Het was niet zijn echte zoon, vertelde hij nog. ,,Ik noem hem mijn zoon, hij is mijn oogapppel'', legde hij uit. Hij vertelde hoe die geliefde zoon hem die ochtend vanuit het WTC had gebeld: ,,'Papa, zet alsjeblieft de televisie aan. Er is hier iets gebeurd, maar ik weet niet wat. We zitten hier in een vreselijke rook en kunnen niets zien. Wat gebeurt er, papa?', zei mijn zoon. En toen ben ik naar de televisie gelopen en heb die aangezet. En op dat moment zag ik hoe het tweede toestel dat gebouw binnen vloog. Ik ben terug gerend naar de telefoon en ik heb geschreeuwd: 'Ga daar weg, jongen! Ga daar heel gauw weg!' Maar de telefoon was dood. En ik heb niets meer van hem gehoord. Niets. Ik weet dat hij nog leeft. Maar waar is hij?''
Als ik hier langs deze idiote bouwput loop, denk ik aan hen en voel mijn ogen langzaam dik worden.
Straks is Bush hier. Hij zal wederom een ronkend praatje houden en er zullen mensen voor hem klappen. Maar wat heeft Bush de afgelopen vijf jaar gedaan voor Amy en voor de man die zijn oogappel hier verloor, behalve twee oorlogen voeren zonder een stap dichter bij de arrestatie van Osama Bin Laden te komen? Wat komt Bush hier eigenlijk doen?
Dit land herdacht nog maar een paar weken geleden een andere ramp: de verwoesting van New Orleans door orkaan Katrina. U weet wel, die ramp die met zekerheid te voorkomen was geweest, ware het niet dat het hier slechts om arme zwarte Amerikanen ging en deze ramp bovendien voor Bush en de zijnen toch al nutteloos was omdat je haar nou eenmaal niet kon aangrijpen om een nieuwe oorlog - in bijvoorbeeld Iran - te beginnen. Die Bush dus.
Ik ben mijn korte tour rond Ground Zero geeindigd in St. Paul's Chapel. Dit kerkje deed destijds dienst als noodopvang voor de reddingswerkers en brandweerlieden en is sindsdien ingericht als permanente herdenkingsplaats. Tussen allerhande memorabilia hangt een brief van een medewerkster van telecombedrijf Verizon, die op die 11e september tal van telefoontjes binnen kreeg van mensen die in de torens gevangen zaten. Hij hangt er nog, zag ik. Een hartverscheurende brief. Lees 'm zelf maar:
2 opmerkingen:
Hoi Richard, goed werk man die blog van je!
Toevallig hier terechtgekomen. Nu, na vijf jaar, kan ik me nog steeds geen NY voorstellen zonder torens. Het blijft onwerkelijk, niet te bevatten. Wil graag terug om te kijken maar ben toch ook bang voor de impact die het zal hebben. Misschien, ...... ooit.
Een reactie posten