Weer terug naar New York

Het was mijn eerste keer New York. Vriend en collega John Oomkes ging mee. Op weg naar een week van ongetwijfeld veel concerten, toeristische uitstapjes en in elk geval een bezoek aan The Late Show van David Letterman. We vertrokken die ochtend van 10 september redelijk bijtijds, maar kwamen vanwege allerlei vertragingen pas heel laat die avond bij ons appartement op Manhattan aan. ,,Laten we maar gaan slapen, dan gaan we morgen vroeg de stad in’’, was de gedeelde gedachte.
Zo gezegd, zo gedaan. En op die stralende dinsdagochtend 11 september liepen we nietsvermoedend langs Central Park zuidwaarts, genietend van een eerste vakantiedag.
Achteraf terugrekenend moeten we ten tijde van de eerste inslag voor het Dakota Building hebben gestaan – daar waar John Lennon woonde en op zijn eigen stoep is doodgeschoten. Kwart voor negen. Vlucht 11 van American Airlines boort zich in de noordtoren van het WTC. Imagine?
Niet veel later liepen we vanzelf de rafelranden van een, zeker op dat moment, niet te bevatten ramp binnen. Op een straathoek even voorbij Times Square belde John het thuisfront - zijn vrouw (die mijn ouders weer zou inlichten enzovoort) en de krant - om te laten weten dat met ons alles in orde was. Bij Duane Read, de Newyorkse Kruidvat, aan de overkant van de straat kocht ik ondertussen twee blocnotes en twee pennen. Ook journalistenbloed stroomt kennelijk waar het niet gaan kan.
We zijn er negen dagen gebleven. Schrijvend over vrijwillige reddingswerkers, over het leed van in verlammende onzekerheid verkerende achterblijvers, over avondlijke wakes, een bezoek aan de eerste uitzending van David Letterman na 9/11 (alwaar we Dan Rather, de toch geharnaste anchorman van CBS in tranen hebben zien uitbarsten), spontaan georganiseerde praatgroepen en nog zo wat. Ouderwets met blocnotes, onze verhalen doorbellend naar Nederland via de telefoons op de hoek van de straat. Kuifje in Amerika? Ja, dat ook.
Ik ben sindsdien jaarlijks minimaal één keer terug geweest. New York zit voor altijd in mijn hart. Ik heb tijdens mijn eerste ontmoeting een stad gezien die huilde, maar desondanks ijzersterk, veerkrachtig en warm was.
Er is inmiddels veel veranderd, weet ik óók. De hoop dat 9/11 een keerpunt ten goede zou kunnen zijn voor Amerika is in New York allang vervlogen. Er wordt hooguit nog met cynisme aan gerefereerd. Maar daarover later meer.
Vandaag vlieg ik andermaal terug. Met de KLM dit keer, vlucht 641. Om half 6 plaatselijke tijd moet ik op mijn logeeradres kunnen zijn. Bij vriendin Gg (over haar zeker ook meer) in de 118e straat, East Harlem.