New York is a dj

Ik ben altijd een beetje beducht geweest voor mensen die op straat hardop tegen zichzelf praten, zeker wat later op de avond. Ik heb op zich niets tegen gekken, maar toch.
Ik begin hier heel langzaam van die fobie af te komen. Sowieso loopt hier schijnbaar iedereen de hele dag met zijn mobieltje te bellen, maar dat is een beeld dat niet zo veel verschilt van wat ik van thuis ken. Met bellen via een 'oortje' ben in ik minder gewoon. Het is hier al behoorlijk populair - lullen in het luchtledige.
Nog steeds is mijn eerste reactie: 'Heeft 'ie het tegen mij?' 'Wat moet 'ie van me?' 'Wat zegt 'ie eigenlijk?' Maar ik vrees niet meer direct voor mijn leven.
Ik bel hier zelf niet. Ik zou niet weten met wie en waarom. Af en toe gaat er een sms-je naar huis, verder is mijn telefoon hier vooral horloge.
Ik heb ook geen I-Pod met mijn oor verbonden, wat me ook al een kleine uitzondering maakt in deze stad. Ik heb nog veel minder tegen muziek dat tegen gekken -ik hou erg van muziek (niet in de laatste plaats van muziek van gekken)- maar ik heb sinds de middelbare school eigenlijk nooit meer de behoefte gevoeld om wandelend over straat muziek via oordopjes tot me te laten komen. En zeker hier niet. Hier is mijn hoofd een jukebox.
Toen ik bijna twee weken geleden aankwam en het laatste stukje van Lexington naar Pleasant Av. lopend aflegde, had ik, met een stevige glimlach in mijn gezicht gekerfd, Eminem opstaan: Guess who's back, back again...
Slenterend door Midtown gaat vanzelf Joe Jackson op met 'Stranger Than You': In a bar on 43rd at a quarter to two / Met my friend the Chinese Elvis and hoisted a few...
Als ik van daaruit westwaarts loop, klinkt Elvis Costello - 'I dont want to go to Chelsea', al doe ik daar een hele leuke buurt eigenlijk vreselijk tekort mee. Ter hoogte van de 23ste straat daar gaat Leonard Cohen op - het nog altijd schitterende 'Chelsea Hotel nr 2', over Janis Joplin: I remember you well at the Chelsea Hotel, you were famous, your heart was a legend...
En als ik aan het begin van de avond mijn prive-picknick hou op Washington Square en niet toevallig naast een stel muzikanten zit die hier de folktraditie in ere houden, is daar onvermijdelijk Woody Guthrie's prachtige alternatief voor het Amerikaanse volkslied: This land is your land, this land is my land / From California, to the New York Island / From the redwood forest, to the gulf stream waters /This land was made for you and me... Die keuze heeft overigens alles te maken met de spontane avondwake die John en ik hier vijf jaar geleden daags na de ramp meemaakten. Op die avond, die ik nooit zal vergeten, klonken, tussen de kaarsjes en de bloemen, uit honderden fluisterende kelen deze regels. Even verderop hingen de helicopters met hun zoeklichten boven Ground Zero.
Joe Jackson is weer aan de beurt als ik door China Town loop (I was trying to find China Town...) en dan heb ik net de Italiaanse wijk en dus PJ Harvey's 'Little Italy' gehad. In China Town is 'China Girl' van David Bowie sinds vorig jaar overigens nadrukkelijk een alternatief.
Afzakkend naar de Lower East Side komt Leonard Cohen nog een keer voorbij. Met 'Famous Blue Raincoat' dit keer, ook al is het hier nog steeds prettig nazomeren: It's four in the morning the end of December / I'm writing you now just to see if you're better / New York is cold, but I like where I'm living / There's music on Clinton Street all through the evening...
Mijn dagen hier beginnen steevast met U2. Dat is als Gg me wakker maakt met een kop dampende koffie - mijn 'Angel of Harlem'.

Mobiele telefoons en I-Pods, wat moet ik ermee in New York? Ik praat heus wel tegen mezelf, maar dan niet hardop. Ondertussen is de stad dj van de platenkast in mijn hoofd.


ps: de soundtrack van deze aflevering is te bestellen door overmaking van 4 euro op girorekening 3238990 en een mailtje met adresgegevens naar r.stekelenburg@hdcmedia.nl