Op slag van 9/11

Een rustige zondag. Een beetje uitblazen van het vele lopen hier, toch gauw acht tot tien uur per dag.
Nu verkeer ik in de gelukkige omstandigheid dat mijn gastvrouw - Gg - over een tuin beschikt. Dat is niet iedereen gegeven op Manhattan, ook niet in East Harlem. Bovendien heeft Gg een paar uitstekende groene vingers, dus ik ontbijt steevast in een kleine oase. Met koffie, een glas sap en een broodje. En vandaag iets langer dan anders.
Slurpend aan een mok met zwarte heerlijkheid, schoot de foto van het nieuwe ontwerp voor de torens weer in mijn hoofd, zoals die een paar dagen geleden ondermeer op de voorpagina van de New York Times stond afgebeeld. U heeft dat ontwerp ook gezien? Wat daar nu van te denken? Is het niet wat al te Fantasia-achtig? Betaalt Disney dit? Wat stralen deze ontwerpen nou precies uit, wat zeggen ze? Ronduit lelijk is het ontwerp ook weer niet, maar toch. Ik kom er niet zo goed uit.
Misschien daarom wel dat ik uiteindelijk toch maar de straat op ben gegaan. Allereerst om te kijken hoe mijn tijdelijke buurtgenoten hun feestje voor St. Antonio vierden. Dat bleek ondermeer te moeten gebeuren door met een metershoge versierde houten zuil over Pleasant Avenue te zeulen. Opmerkelijk.

Een stuk zuidelijker, bij Madison Square Park, bleek de Newyorkse moslimgemeenschap vandaag bij elkaar te zijn gekomen voor hun jaarlijkse feestje. Die stond in het teken van 'peace and justice'. Ik heb net even gezocht op internet wat ik erover kon vinden, maar dat lukte niet zo heel erg. Ik weet dus niet of dit een ritueel is sinds 9/11 of dat het al eerder bestond. Wat kan ik er wel over vertellen? Dat ik op een podium een stel, zo op het oog, lokaal zeer belangrijke moslims op een rijtje zag zitten, die een voor een het woord voerden ten overstaan van een kleurrijke verzameling hoofddoeken en tulbands. Het is weer eens wat anders.
Het grappige is dat elke spreker vooral bendrukte dat de moslims in New York toch in eerste instantie New Yorker dan wel Amerikaan waren. En dat ze de normen en waarden waarop dit land gebouwd was onderschreven. Sterker nog: daarin geloofden! Om vervolgens nog maar eens de afkeuring uit te spreken over wat hier vijf jaar geleden is gebeurd.
En toen was er zang, dans en waren er hapjes.

Dat brengt me op de dag van morgen. Wat te doen op 11 september? Ik weet het eerlijk gezegd nog niet. Ik zou een ontelbaar aantal herdenkingsbijeenkomsten, praatgroepen, 'memorial concerts' en bezinningsbrunches kunnen bijwonen, maar de kans dat ik dat doe is klein. Morgen maar niet. Misschien huur ik wel een fiets voor een rondje Manhattan. Of ga naar MoMa's.
's Avonds zal ik vanaf een uur of acht in de Sidewalk Cafe in de East Village zijn. Lach, muzikant en spil van de anti-folkbeweging hier, houdt dan 'open mic'. Een bonte verzameling geweldig talent zal vanaf een uur of acht over het kleine podium trekken, steeds op grappig aandoenlijke wijze geintroduceerd door Lach. Alles in welhaast familiaire sfeer. De entree is gratis - zolang er minimaal twee consumpties genoten worden en er rijkelijk gegeven wordt aan de fooienpot voor de muzikanten.
Ik heb Lach leren kennen via collega Peter Bruyn, die hem eens naar Haarlem haalde. Sindsdien heb ik zijn shows en 'open mic'-avonden dikwijls bezocht.
Afgelopen vrijdag liep ik 'm bij toeval tegen het lijf toen ik net een internetcafe in Bleecker Street uitkwam. ,,Ga je nog iets speciaals doen, maandag'', vroeg ik hem, ,,in verband met 9/11?''
,,Neuh'', anwoordde hij. ,,Niet echt. We'll probably make some jokes about it...'' Dat lijkt me nou een uitstekend idee.